Ale to już było

Cokolwiek przychodzi mi do głowy, to okazuje się, że już było. A ja bardzo nie lubię się powtarzać. Ale niestety - takie są fakty - dni upływają mi bardzo podobnie: całymi dniami spaceruję po domu, odkrywając coraz to kolejne zakątki, z których istnienia dotąd sobie nie zdawałam sprawy. 

W domu nerwowa atmosfera, którą mama podgrzewa swoimi postękiwaniami. Tata co rusz ucieka na budowę, żeby pilnować majstrów. I tak się kręci.

Ja wypróbowuję nowe smaki - dziś na przykład eksperymentowałam z kostką mydła lawendowego, którą do połowy wepchnęłam sobie do paszczy. Mama najwyraźniej się przeraziła i krzyczała, że niedobre, ale mi smakowało. Ba! Nawet się oblizałam.

Kolejny ząb mi się przebił.

Miewam humory.

Nauczyłam się rzucać ze złości na podłogę i gryźć meble.

Wygrzebałam maminy masażer do pleców i często z niego korzystam.

A tak poza tym, to już nic.

Lato (brrrr!) z komarami, lato swędzące bez przerwy

Komarów u nas - że ho ho! I to takie dorodne, jak mało gdzie. Mama mówi, że jak długo żyje (a z tego co się orientuję, to żyje już baaaardzo długo; dłużej żyje tylko tata i diplodok) to nie widziała takich bestii - mają po kilka centymetrów długości, do tego długaśne nogi i wielkie skrzydła. 

Wyglądają przerażająco. 

Tak bardzo, że mimo mojej ogólnej odwagi - bardzo się ich boję. 

I to nawet tych martwych! 

Na sam widok wykrzywiam buzię, zaczynam jęczeć i uciekam do mamy.

A ta się cieszy - bo ma pewność, że komara nie wezmę do buzi i nie zjem. 

Ta radość to całkiem uzasadniona, bo... Nie chwaliłam się ostatnio, ale w temacie kulinarnych eksperymentów mam na koncie dość ciężkostrawne pozycje... Na przykład (uwaga! nie próbujcie tego w domu!) - listwa przypodłogowa... ukruszony mur beton... mamine włosy... koty podłogowe... puzzle piankowe... i kilka innych ciekawych "dań".

Na szczęście mam na tyle odporny układ pokarmowy, że żadne nieciekawe przypadłości mnie nie dopadły po spożyciu :) 

Der kürzende Lebensraum, czyli o kurczliwości przestrzeni życiowej

Stało się!

Pierwszy minus posiadania brata pojawił się zanim on sam zdążył pojawić się na tym świecie. 

Chodzi mianowicie o to, że kawałek mojego - i tak niedużego pokoju - uległ znacznemu zmniejszeniu na skutek wstawienia dodatkowego łóżeczka. 

Aż chciałoby się powiedzieć brzydko - o kurtka prać! albo coś w tym stylu. 

Pewnie zaraz się okaże, że muszę się z nim dzielić zabawkami i co gorsze - rodzicami!!!

Oj, młody! Grabisz sobie, grabisz...

Zabiegana

Trening tuptania pochłonął mnie bez reszty. 

Wciąż chodzę i chodzę... 

I chodzę....

I chodzę....

Raz za rączkę.

Raz przy użyciu podpórek w postaci krzeseł, stolików, pchaczy i tym podobnych przedmiotów.

A raz zupełnie sama - trzymając rączki w górze, by móc lepiej łapać równowagę.

Poza tym nie dzieje się zbyt wiele. Upał, który trzymał przez ostatnie kilka dni, szczęśliwie ustąpił miejsca deszczom i burej aurze, przez co można choć trochę odsapnąć przed kolejnym jego atakiem.

Mama wciąż stęka i kwęka - bo jest jej bardzo ciężko w Franiem na pokładzie. 

Ale już niedługo.

Łóżeczko stoi. 

Wózki i niemowlęce akcesoria odświeżone.

W zasadzie wszystko gotowe.

Tylko czy ja jestem gotowa na przybycie brata?